Тасвир ва зебоии калафсозии ҷасад ва сипари ҷасад

Боди бақ ва шруди кителар Муҳимияти ва истифодаи онҳо

Боди бақ, ё кители бадани, як навъ корпа аст, ки барои ҷойгир кардани ҷасадҳои одамон истифода мешавад. Он бояд бо маводҳои муайян сохта шавад, то ки ҷасадро дар муҳити зидди озуқаворӣ ва фалаҷҳо муҳофизат намояд. Ин маънои онро дорад, ки боди бақ бояд дар баробари раванди баддиҳӣ, инчунин дар шароити гуногун, ба хусус дар ҳолатҳои ногаҳонӣ, истифода шавад.

Шруди кител, яъне кители тарли, як навъ қарзест, ки барои нигоҳ доштани таҷассуми инсон дар лаҳзаҳои бад ва ноороми таъмин менамояд. Илова бар ин, шруди кител метавонад барои намоиш додани эҳтиром ва фаромӯш накардани шахсият ва ҳаёти он, комилан зарур бошад. Ин китела дар аксар ҳолат истифода мешавад, ки мо бояд ҷавобгӯи маънои дароранда бошем, ва ба ин васила эҳтиром ва муҳаббати худро ба марбут кардани ҷони худ ва ҳаёти он идома диҳем.

Ниҳоят, истифодаи боди бақ ва шруди кителар на танҳо барои муҳофизат аз асарҳои бад, балки барои эҳтиром ва қадр кардани зиндагии қаблӣ тамоми инсонҳо муҳим аст. Онҳо на танҳо бо муҳити фитрии худ, балки бо дониш ва фанҳои истеҳсоли онҳо дар бораи ҷасадҳои инсон ва идома додани олами инсон метавонанд нақши муҳимро иҷро кунанд.

Вақте ки сухан дар бораи боди бақ ва шруди кителар меравад, муҳим аст, ки мо дар бораи маънои амиқи муассис ва эҳтиром дарк кунем. Ин маҳсулот на ҳақиқатан нақша шодиди оянда нест, балки нишондиҳии эҳтиром, анималӣ ва бигзор марг на метавонад он чизе, ки мо дӯст медорем, боъбӣ кунад. Шумораи боди бақҳо ва шруди кителар дар ҳаёт ҳеҷ гоҳ фарз накунед, балки бо мақсади омӯзиш ва фарҳангии инсонӣ маълумотро дар назар гиред.